"Μέσα από το έργο του ο καλλιτέχνης οφείλει να περνά ιδέες και μηνύματα που έχουν πολιτική και κοινωνική χροιά ,να παίρνει θέση για τα γεγονότα της εποχής του να καταδικάζει να επικρίνει να στηρίζει να έχει φανερή και ξεκάθαρη άποψη ,να αφυπνίζει." Pablo Picasso- GUERNICA
Το αντίστοιχο στην αρχιτεκτονική σημαίνει ότι μια ποιοτική κατοικία δεν είναι η κατοικία που είναι κατασκευασμένη με ακριβά υλικά, που ευχαριστεί μόνο το μάτι η που ακολουθεί πιστά ένα αρχιτεκτονικό ρεύμα ( όπως το μοντέρνο το μίνιμαλ ή το κλασσικό ) αλλά η κατοικία που παράγει χώρους ως αποτέλεσμα μιας σκέψης που επιχειρεί να ανατρέψει τον συμβατικό τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων που όλοι βιώνουμε μέσα στην καθημερινότητα μας , που τσιγλίζει τη φαντασία την καρδιά και το πνεύμα .
Μόνιμη αντίσταση ακόμη και στην σημερινή χρωματική γκρίζα μανιοκατάθλιψη σοβαροφανών χρωμάτων με την επιλογή φωτεινών χρωμάτων και παιχνίδια με το φώς που δίνουν την ελπίδα που έχουμε τόσο ανάγκη.
Η φωτογραφία είναι από συγκρότημα τριών κατοικιών με το σύστημα της αντιπαροχής στο Περιστέρι (μελέτη- επίβλεψη-κατασκευή 2012 )
To 80% τουλάχιστον των Ελλήνων δεν γνωρίζουν τι μπορεί να τους προσφέρει ένας αρχιτέκτονας σε σύγκριση με έναν πολιτικό μηχανικό ή και ακόμη με έναν εργολάβο κατασκευής κτηρίων. Το χειρότερο όμως είναι ότι και οι περισσότεροι αρχιτέκτονες μηχανικοί δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν και να αιτιολογήσουν τις σημαντικότατες και ουσιώδεις διαφορές της δουλείας τους. Υπάρχει ακόμη και η άποψη της μη αναγκαιότητας της αρχιτεκτονικής κυρίως από τους “αδειάδες” αρχιτέκτονες (είναι οι αρχιτέκτονες που θεωρούν ότι η αρχιτεκτονική αρχίζει και τελειώνει με την έκδοση της fastfood οικοδομικής άδειας και της αρχιτεκτονικής που δημιουργείται ακολουθώντας τους κανόνες & τους οικοδομικούς περιορισμούς του Γ.Ο.Κ. και εξαντλείται μαζί με την εξάντληση του συντελεστή δόμησης του οικοπέδου, συντηρώντας τη νοοτροπία τηςπροχειρότητας και της ευκολίας κάτι που όμως δυστυχώς ταυτόχρονα χαρακτηρίζει και την ίδια την Ελληνική κοινωνία).
Η ανθρωπότητα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα κλυδωνίζεται μεταξύ δυο φιλοσοφικών τρόπων σκέψης. Αφ’ ενός τον υλιστικό και ιδεαλιστικό τρόπο σκέψης οι οποίοι παραδέχονται την ύλη (ή το πνεύμα αντίστοιχα) σαν πρωταρχικό δεδομένο και τη συνείδηση, τη νόηση σαν δευτερεύον στοιχείο (η πρωτεύον αντίστοιχα), και αφ ετέρου τον ολιστικό τρόπο σκέψης που πρεσβεύει ότι μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες μείγματος ύλης και πνεύματος όπου το πρωτεύον με το δευτερεύον συνυπάρχουν σε μια ολότητα ταυτόχρονα.
Όπως η ποίηση χρειάζεται μια γλώσσα όπου μέσω των λέξεων εκφράζεται έτσι και η αρχιτεκτονική εκφράζεται μέσω της αρχιτεκτονικής γλώσσας. Οι λέξεις που απαρτίζουν τη γλώσσα της αρχιτεκτονικής είναι οι γραμμές, η αρμονία, ο ρυθμός, το μέτρο, η τάξη τα σχήματα, οι όγκοι, το φώς τα χρώματα η βιωματική εμπειρία των ενοίκων κ.τ.λ. όπου με τον συμβολισμό τους δημιουργούν αρχέτυπες αντιδράσεις στον αρχιτέκτονα, που τις δημιουργεί, στον χρήστη (ένοικο) και στην κοινωνία. Ακόμη και ο μη γνώστης με κάποια δικά του αρχέτυπα ερμηνεύει αυτό το οποίο βλέπει.
Περιπλανώμενος κάποιος είτε στα Πηλιορείτικα λιθόστρωτα καλντερίμια είτε στα κυκλαδίτικα δρομάκια με τα υπόσκαφα της Σαντορίνης δεν μπορεί να αντισταθεί στη κρυφή γοητεία του απατηλού απλού που κρύβει όμως μέσα του μια σαγηνευτική πολυπλοκότητα. Η έλξη αυτή οφείλεται στο ισορροπημένο μείγμα βιοκλιματικής και ποιητικής αρχιτεκτονικής των παραδοσιακών σπιτιών λόγω της εμβάθυνσης του τρόπου σκέψης και της τριβής με τη φύση των κατασκευαστών αυτών των σπιτιών.
“Εάν αδυνατείς να εξηγήσεις τις ιδέες σου στη γιαγιά σου με τρόπο που να μπορεί να τις καταλάβεις τότε δεν γνωρίζεις αρκετά καλά το θέμα σου.”
Ότι εισπράττουμε με την υλικοπνευματική μας υπόσταση (σώμα – ψυχή – πνεύμα) μετατρέπεται στον εγκέφαλο σε βιοηλεκτρικά μηνύματα τα οποία διεγείρουν την παραγωγή ενδορφινών προκαλώντας την αίσθηση της ευτυχίας. Ο εγκέφαλος αρέσκεται σε διαρκώς καινούργια πράγματα και εκπλήξεις. Η δημιουργία μη συνηθισμένων και μη τυποποιημένων χώρων (σε συνδυασμό όμως με τους ήδη γνωστούς χώρους ώστε να μην δημιουργείται αίσθημα ανασφάλειας) και το απρόσμενο (με μέτρο όλα αυτά) μπορούν να δημιουργήσουν εκκρίσεις ενδορφινών και αίσθημα ευτυχίας στον κάτοικο αλλά και στο κοινωνικό σύνολο.
Ο φυσικός μας κόσμος ενώ φαίνεται ότι είναι συμπαγής στην πραγματικότητα κατά 99,99 % αποτελείται από κενό χώρο. Η ύλη (δηλαδή το εναπομείναν 0,01 %) είναι μια ψευδαίσθηση της φυσιολογίας μας, ένα “Matrix” μιας ψευδούς εικόνας.
Οι όροι “έντεχνος” και εμπορικός είναι δύο φαινομενικά αντιφατικοί όροι που ωστόσο έχει αποδειχθεί τουλάχιστον στη μουσική ότι είναι δυνατόν να συνυπάρχουν.
Το σπίτι είναι ένας ζωντανός οργανισμός με σώμα, ψυχή και πνεύμα όπως και ο κάτοικος που θα το κατοικήσει, μαζί του δε κατανικά τις αντιξοότητες και τον βοηθάει να συνεχίσει στη ζωή. Οι τοίχοι του σπιτιού, δηλαδή η επιδερμίδα του, διαχωρίζει ενοποιώντας όμως ταυτόχρονα το μέσα με το έξω. Τα σκισίματα αυτής της επιδερμίδας είναι τα παράθυρα, τα μάτια των σπιτιών. Έτσι οι όψεις των σπιτιών μπορούν να είναι μεταφορικά ένα ζωντανό ανθρώπινο πρόσωπο και σώμα.