CONCEPT ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ :  Το απατηλό της ύλης

Ο φυσικός μας κόσμος ενώ φαίνεται ότι είναι συμπαγής στην πραγματικότητα κατά 99,99% αποτελείται από κενό χώρο. Η ύλη (δηλαδή το εναπομείναν 0,01%) είναι μια ψευδαίσθηση της φυσιολογίας μας ,ένα ‘’Matrix ‘’ μιας ψευδούς εικόνας.

Αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα σχετικά με τις αισθήσεις ένας αρχιτέκτονας είναι ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για τι και το πώς θα δει ένας άνθρωπος τη σχέση του με τα ορατά στοιχεία ενός κτηρίου αυτά που συνήθως διεγείρουν όλες τις άλλες αισθήσεις δίνοντας του το αίσθημα της ύπαρξής του στον τετραδιάστατο χώρο.

Το κενό έχει τόσο νόημα ως μορφή όσο και η ‘’στέρεη’’ μάζα από την οποία προήλθε. Η μνήμη του άδειου χώρου οφείλει να μεταφέρεται και να ενσωματώνεται μέσω του αρχιτεκτονικού λόγου στο κτήριο όπου ουσιαστικά κτίζουμε το ‘’πλήρες ‘’ για να κατοικήσουμε το κενό. Η αίσθηση του κενού χώρου οφείλει να είναι κυριαρχικά παρούσα στην αρχιτεκτονική σύνθεση αν θέλουμε να εναρμονισθούμε με την αρμονική ισορροπία των αντιθετικών δυνάμεων συμπαγές – κενό της φύσης, να διατηρήσουμε την αίσθηση της ελευθερίας μας και να νιώσουμε το άυλο και το νοηματικό βάθος του κόσμου.

Οι  παραπάνω  φωτογραφίες αφορούν ένα συγκρότημα πέντε κατοικιών στα Σπάτα (που παρόλο του ότι είναι   κτισμένο με το σύστημα της αντιπαροχής )  έγινε μια προσπάθεια να αποτυπωθούν τα προλεγόμενα και όχι μόνο σε αρχιτεκτονικό έργο .