Μονοκατοικία 180τμ Με Πισίνα

Καματερό 2008

ΕΡΓΟ : Μονοκατοικία 180 τμ με πισίνα σε δισγωνιαίο οικόπεδο 200 τμ (9,00 χ 23 μ) με πρασιά 4μ στις τρείς πλευρές του οικοπέδου. Λόγω έλλειψης χώρου η πισίνα περνά τμηματικά κάτω από το υπερυψωμένο δάπεδο του καθιστικού .Η απρόβλεπτη αμεσότητα με το νερό της πισίνας μέσα από το διάτρητο πάτωμα του καθιστικού δημιουργεί ένα απρόσμενο και ευχάριστο ξάφνιασμα αλλά και ένα ταυτόχρονο έμμεσο και απρόβλεπτο φωτισμό (ιδιαίτερα τη νύχτα) από την αντανάκλαση του νερού της πισίνας που σε …ταξιδεύει. Μπαίνοντας στην τριώροφη μεζονέτα η κατανομή των χώρων γίνεται εύκολα κατανοητή (από το ισόγειο μέχρι τον β’ όροφο) μέσα από τον εσωτερικό κενό τριώροφο χώρο όπου το κατακόρυφο στοιχείο της σκάλας ενοποιεί όλους τους εσωτερικούς χώρους, παραπέμποντας στις εσωτερικές αυλές με τα δωμάτια ολόγυρα της παραδοσιακής μας αρχιτεκτονικής.

ΘΕΣΗ :  Καματερό Αττικής

ΜΕΛΕΤΗ- ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ :  2008-2009

CONCEPT ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ :  ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΟ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΜΕΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟ ΟΛΟ.

Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο ή μικρό. Το σύμπαν είναι μικρό σαν σπόρος σιναπιού και η άκρη μιας τρίχας είναι μεγάλη σαν ένα βουνό. Είναι ο μικρομακρόκοσμος. Όσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εξωτερικό τόσο περισσότερο στερεύει το εσωτερικό. Είναι η αρχή της σχετικότητας του Εnstein και η αρχή της αβεβαιότητας του Ηeinsenberg. Κάθε τι περιέχεται κάπου αλλού και περιέχει κάτι άλλο (συνήθως το αντίθετο του). Το όλο και τα μέρη σαν δίπολο αντιθέσεων βρίσκονται σε μια αρμονική ισορροπία μέσα σ’ έναν αέναο μετασχηματισμό του ενός στο άλλο .

Ο τοίχος του κτηρίου που διαφοροποιεί τον εξωτερικό από τον εσωτερικό χώρο αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό συμβάν. Η αρχιτεκτονική βρίσκεται στην τομή εξωτερικών και εσωτερικών δυνάμεων χρήσης του χωροχρόνου και γίνεται το θέατρο της σύγκρουσης τους, για να καταφέρει τελικά να κλείσει τρισδιάστατα την κάψουλα προστασίας της ζωής και να διαχωρίσει ενοποιώντας το μέσα – έξω. Το δάπεδο του κτηρίου μετασχηματίζεται σε τοίχο ο οποίος εν συνέχεια γίνεται οροφή, ξαναγίνεται τοίχος και ξανά δάπεδο του ενδιαμέσου ορόφου για να καταλήξει σε στηθαίο εξώστη. Η ολιστική αντιμετώπιση της αρχιτεκτονικής ανατρέπει τους παραδοσιακούς χωρικούς ορισμούς του πάνω και του κάτω του τοίχου και του δαπέδου του μέσα και του έξω του δημοσίου και ιδιωτικού δημιουργώντας κάτι νέο το οποίο όμως έχει μνήμες από το παλιό από το οποίο προκύπτει. Η γραφή του αρχιτεκτονικού λόγου μέσω μιας μονοκονδυλιάς εναρμονίζει το όλο με το μέρος σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο όπως είναι η φύση και ο άνθρωπος.

Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το

Κράτα το