ΕΡΓΟ : Αναπαλαίωση υπάρχουσας παλαιάς οικίας και προσθήκη κατ‘ επέκταση και καθ’ ύψος νέας οικοδομής. Συνολική κτισμένη επιφάνεια 220 τμ σε οικόπεδο 2200 τμ. Η παλαιά ισόγειος οικία με πέτρινους τοίχους επιφάνειας 70 τμ αναδιαρρυθμίστηκε σε ένα χώρο καθιστικού -τραπεζαρίας – κουζίνας και σε ένα χώρο υπνοδωματίου και μπάνιου. Κατ ‘επέκταση αυτού προστέθηκε χώρος ισόγειου ξενώνα επιφάνειας 40 τμ. Καθ’ ύψος προστέθηκε χώρος επιφάνειας 110 τμ που περιλαμβάνει καθιστικό – τραπεζαρία - κουζίνα ένα υπνοδωμάτιο με μπάνιο και ένα χώρο γραφείου. Η νότια πλευρά της προσθήκης αποτελείται από συνεχόμενα παράθυρα για την απρόσκοπτη θέα του κόλπου της Καρύστου και τον άπλετο ηλιασμό του χώρου τον χειμώνα. Για να προστατευθεί δε αυτή η εκτεθειμένη πλευρά από τον ήλιο του καλοκαιριού έγινε σκίαση αυτής ταυτόχρονα με την προβολή της καμπυλόγραμμης στέγης από τιτανιούχο ψευδάργυρο κατά 2,00μ, την δημιουργία μεταλλικής πέργκολας με κάθετη προέκταση (κάθετη μεταλλική κουρτίνα) και με την κατασκευή κάθετων ρολών σκίασης αλουμινίου. Η επιλογή στέγης από τιτανιούχο ψευδάργυρο έγινε για δύο ταυτόχρονα λόγους. Αφενός λόγω προσθήκης σε παλαιά οικία υπήρχε στατικό πρόβλημα και έπρεπε η προσθήκη να ήταν ελαφριάς κατασκευής και αφετέρου έδινε λύση στο πρόβλημα της φθοράς από την υγρασία δεδομένου του ότι το συγκρότημα βρίσκεται μέσα σε ρεματιά και λόγω της συνεχούς ροής των νερών του ρέματος χειμώνα και καλοκαίρι, τα επίπεδα υγρασίας είναι πολύ υψηλά.
ΘΕΣΗ : ΚΑΡΥΣΤΟΣ
ΜΕΛΕΤΗ- ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ : 2004-2014
CONCEPT ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ : ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ – ΣΗΜΕΡΑ.
Ο χωροχρόνος αντιπροσωπεύει τη συνείδηση μας και η συνείδηση μας αντιπροσωπεύεται στο χωροχρόνο. Δεν θα υπήρχε παρελθόν αν τίποτε δεν περνούσε και μέλλον αν τίποτε δεν πλησίαζε. Το παρόν του παρελθόντος είναι η μνήμη, το παρόν του παρόντος είναι ο στοχασμός & το παρόν του μέλλοντος είναι η προσμονή και η ελπίδα. Παρελθόν παρόν και μέλλον συνυπάρχουν ταυτόχρονα σε μια αέναη εξέλιξη και σε μια αδιάσπαστη ενότητα. Ο χωροχρόνος χτίζεται με πνεύμα και ύλη ώστε η τελική δημιουργία να περικλείει το όνειρο, το μύθο, τα σύμβολα, τις ανάγκες, να ικανοποιεί τις αισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις και τελικά να μετασχηματίζεται σε τόπο. Η ανάμνηση (παρελθόν) & η προσμονή και ελπίδα (μέλλον) είναι τα σημαντικότερα εργαλεία για τη ζωή του ανθρώπου και δίχως τόπους κατοίκησης όπου αυτά τα δυο θα συνυπάρχουν σε αρμονική ισορροπία ο άνθρωπος δεν ζει. Η ανάκληση της μνήμης γίνεται μέσω των αισθήσεων (για την όραση η εικόνα του χώρου για την ακοή ο ήχος του χώρου για την όσφρηση η μυρωδιά του χώρου και για την αφή η αφή του χώρου) που προκαλούν ερεθίσματα για αναπολήσεις και η ελπίδα για το μέλλον δίνεται μέσα από το μήνυμα για ένα νέο ρηξικέλευθο και καινοφανή τρόπο να δούμε το παλιό.
Η χρήση πέτρας, στεγών, ξύλινων κουφωμάτων κ.τ.λ. που παραπέμπουν σε δομικές αρχές και υλικά της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής μπορούν να εκφραστούν στην αρχιτεκτονική σύνθεση με νέο τρόπο χωρίς να μιμούνται το παρελθόν αλλά να το προάγουν στο μέλλον. Η επιφανειακή μίμηση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής δεν προσφέρει κανένα μήνυμα όπως δε έγραψε ο Τ. Σ. Έλιοτ ‘οι ανώριμοι ποιητές μιμούνται οι ώριμοι ποιητές κλέβουν, οι κακοί ποιητές κακοποιούν αυτό που παίρνουν οι καλοί ποιητές το κάνουν είτε καλύτερο είτε τουλάχιστον διαφορετικό. Ο καλός ποιητής μετατρέπει τη λεία του σε ολοκληρωμένο συναίσθημα, το οποίο είναι μοναδικό και τελείως διαφορετικό από το πρωτότυπο”. Ένας σπάγκος δεν γίνεται κόσμημα επειδή περνά μέσα από τις τρύπες μερικών μαργαριταριών. Το ίδιο συμβαίνει και με τους σύγχρονους ακραίους πειραματισμούς της μοντέρνας αρχιτεκτονικής (o μοντερνισμός φαινομενικά τουλάχιστον, εν τη γενέσει του εξέφραζε την αντίθεση του σε κάθε πράξη διατήρησης στοιχείων του παρελθόντος) διότι είμαστε πολύ λίγο ικανοί να συγκινηθούμε από τελείως αυτόνομες σχηματικές συνθέσεις. Πρόθυμα θα ομολογούσαμε πως είναι αδύνατο να γράψει κανείς χωρίς τα γνωστά γράμματα η να ζωγραφίσει αποφεύγοντας τελείως τα οικεία μας σχήματα και να έχει απαίτηση να περάσει το μήνυμα του στο κοινωνικό του περιβάλλον. Σχεδόν τα πάντα είναι σύμβολα. Η πραγματικότητα των συμβόλων είναι μια πραγματικότητα ψευδαίσθησης. Οδηγούμαστε υποχρεωτικά για να συγκινηθούμε και να συγκινήσουμε σε μια αρμονική ισορροπία συνύπαρξης παραδοσιακών και νέων μορφών γνωστών και αγνώστων. Όπως ο Ιανός που συμβολίζει τη συνύπαρξη της παράδοσης και της νεωτερικότητας όπου από τα δυο πρόσωπα του το ένα κοιτάζει στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον.
Η μορφολογία ενός τόπου τα υλικά του το κλίμα του ο τρόπος όμως κυρίως χειρισμού της κλίμακας του έργου (της διάλυσης του μέσα στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον) παράλληλα με μια σύγχρονη προβληματική με έμπνευση και ευαισθησία μπορεί να δώσει απαντήσεις στο ζήτημα της τοπικής ταυτότητας και της ελληνικότητας ενός έργου. Έχουμε μέλλον μόνο μέσα από το παρελθόν μας.
